Aloes na śródmiąższowe zapalenie pęcherza. Aloe vera to roślina wykorzystywana na wiele różnych sposobów. Stosowano go w kosmetykach, produktach kosmetycznych, a nawet medycynie. W ostatnich latach jest stosowany w leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego.
Śródmiąższowe zapalenie pęcherza to zespół dolegliwości w obrębie układu moczowego, do złudzenia przypominających zwykłą infekcję bakteryjną. Niespecyficzne symptomy oraz niepoznane podłoże, to powody, dla których śródmiąższowe zapalenia pęcherza tak trudno jest zdiagnozować. Zobacz, jakie występują w przypadku śródmiąższowego zapalania pęcherza objawy, jak się tę chorobę leczy a także jak wygląda przeznaczona dla osób cierpiących na śródmiąższowe zapalenie pęcherza dieta. Spis treści: Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – czym jestŚródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego – czekając na diagnozęŚródmiąższowe zapalenie pęcherza – objawyŚródmiąższowe zapaleni pęcherza – leczenieŚródmiąższowe zapalenie pęcherza – dieta Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – czym jest Śródmiąższowe zapalenie pęcherza (IC – skrót od angielskiego interstitial cystitis) jest zespołem dolegliwości układu moczowego o nie poznanej do końca etologii i uciążliwych, ale mało charakterystycznych objawach utrudniających prawidłową diagnozę. Wśród licznych hipotez usiłujących wyjaśnić przyczyny śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego, na pierwszy plan przebija się ta, która mówi o uszkodzeniu warstwy glikozoaminoglikanów i związanej z tym zwiększonej przepuszczalności nabłonka pęcherza, co miałoby ułatwić toksycznym substancjom zawartym w moczu wnikanie głąb jego ścian. Teoria ta wciąż jednak pozostaje hipotezą. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza utożsamiane jest niekiedy zespołem bolesnego pęcherza (w skrócie PBS od angielskiego painful bladder syndrome), aczkolwiek współcześnie uważa się, że IC jest pojęciem węższym – jedną z dolegliwości wchodzących w skład PBS. Zobacz: Zapalenie pęcherza po stosunku - leczenie, przyczyny Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego – czekając na diagnozę Większość osób cierpiących na śródmiąższowe zapalenie pęcherza całymi latami bezskutecznie odbija się od lekarza do lekarza w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie o przyczyny nękających je dolegliwości ze strony układu moczowego. Problem z postawieniem trafnej diagnozy wynika z kilku przyczyn. Po pierwsze, tak jak wspomnieliśmy, trudnością jest sama definicja a także nieznajomość przyczyn schorzenia. Po drugie, mimo występowania wyraźnych objawów, obraz uzyskiwany w badaniach klinicznych zazwyczaj nie wykazuje zmian wskazujących na jakąkolwiek infekcję. I po trzecie wreszcie – towarzyszące śródmiąższowemu zapaleniu pęcherza objawy, choć są zauważalne i dokuczliwe, nie są na tyle charakterystyczne, by nie mogły uchodzić za symptomy innych schorzeń. Dlatego ostateczną diagnozę stawia się na podstawie cytoskopii a także po wykluczeniu innych możliwych przyczyn. Sprawdź: Konsultacja lekarska online na zapalenie pęcherza (z e-receptą) Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – objawy Charakteryzujące śródmiąższowe zapalenie pęcherza objawy w istotnym stopniu przypominają symptomy zwykłego zapalenia pęcherza o podłożu bakteryjnym. Są to między innymi: Parcie na pęcherz, czyli ucisk sugerujący potrzebę pilnego udania się do toalety Częste oddawanie moczu, ale w niewielkich ilościach Ból w czasie oddawania moczu a także podczas stosunków seksualnych, zwłaszcza u kobiet Uczucie dyskomfortu w okolicach krocza Warto nadmienić, że w związku z trudnościami dotyczącymi postawienia diagnozy, występujące w przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza objawy mogą towarzyszyć choremu przez wiele lat. Zobacz również: Zapalenie pęcherza u dziecka - objawy, domowe sposoby Śródmiąższowe zapaleni pęcherza – leczenie W sytuacji, gdy śródmiąższowe zapalenie pęcherza pozostaje dolegliwością o nieznanych przyczynach, utrudnione jest wdrożenie leczenia. Dlatego stosuje się kilka środków o zróżnicowanym działaniu. Należą do nich: Wielosiarczan pentosanu sodu – substancja chemiczna, która odkłada się na błonie śluzowej pęcherza, poprawiając jej kondycję Heparyna – glikozaminoglikan odkładający się na błonie śluzowej pęcherza i łagodzący stany zapalne – podawany dopęcherzowo. Hydroksyzyna lub inne leki przeciwhistaminowe o działaniu uspokajającym i wyciszającym działalność układu nerwowego Amitryptylina – lek z grupy trójcyklicznych leków przeciwdepresyjnych blokujących wychwyt zwrotny noradrenaliny i serotoniny. Działa uspokajająco i łagodząco. Czytaj także: Zapalenie pęcherza moczowego - objawy u mężczyzn i kobiet Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – dieta Jest jeszcze jeden środek wykorzystywany w sytuacji, gdy zostanie zdiagnozowane śródmiąższowe zapalenie pęcherza – dieta. Naukowcy z biegiem lat wypracowali całą listę zasad dotyczących żywienia i picia, precyzyjnie określając, które produkty źle wpływają na pęcherz w czasie choroby. Dieta w śródmiąższowym zapaleniu pęcherza powinna być przede wszystkim niskohistaminowa oraz niskopotasowa. Istnieje określona grupa produktów zawierających lub wyzwalających drażniącą pęcherz histaminę. W szczególny sposób należy unikać: kiszonej kapusty i ogórków, wybranych ryb (łosoś i sardela), rodzynek, owoców (porzeczki, truskawki, maliny czy jagody), napojów alkoholowych (w szczególności piwa i wina), przypraw (pieprz, curry, kminek). Część produktów niewskazana jest w diecie także z innych powodów. Dla przykładu pomidorów nie powinno się jeść cierpiąc na śródmiąższowe zapalenie pęcherza z uwagi na fakt, iż są one bogatym źródłem potasu. Wspomniane wyżej piwo i wino dodatkowo działają moczopędnie, co też jest niewskazane akurat w przypadku tego schorzenia. Z kolej kawa i herbata są źródłem drażniącej pęcherz kofeiny. Natomiast napoje gazowane zawierają dwutlenek węgla oraz słodziki, które także negatywnie oddziałują na pęcherz. Treści z działu "Wiedza o zdrowiu" z serwisu mają charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny i nie mogą zastąpić kontaktu z lekarzem lub innym specjalistą. Wydawca nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie porad i informacji zawartych w serwisie bez konsultacji ze specjalistą.
W neurourologii BTX znalazła zastosowanie w leczeniu dyssynergizmu wypieraczowo-zwieraczowego, nadaktywności wypieracza neurogennej i nieneurogennej oraz śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego. Toksyna botulinowa nie jest zrejestrowana we wskazaniach urologicznych. Niemniej jednak podczas konsultacji ICI 2009 uzyskała poziom II A Aloes od dawna wykorzystywany jest w dermatologii i kosmetyce, zdecydowanie mniej znany jest natomiast z pozytywnego oddziaływania na układ odpornościowy. Aloes zawiera około 200 czynnych biologicznie, cennych dla zdrowia substancji, tj.: minerały, aminokwasy i kwasy tłuszczowe. Może być stosowany zarówno zewnętrznie – do leczenia i pielęgnacji skóry, jak i wewnętrznie w celu wzmocnienia odporności, poprawy trawienia, regeneracji wątroby czy usunięcia nadmiaru wolnych należy do sukulentów, roślin przystosowanych do przetrwania przy ograniczonej dostępności wody. Naturalnie występuje na terenach pustynnych, półpustynnych i na sawannach. Można go spotkać na każdym kontynencie, w ok. 350 odmianach. W Polsce występuje najczęściej jako roślina doniczkowa. Wśród wielu gatunków aloesu, w kosmetyce i medycynie wykorzystywane są głównie: Aloes zwyczajny (Aloe vera) Aloes drzewiasty (Aloe arborescens Mill.) Z liści aloesu pozyskuje się: Mleczko aloesowe (alonę) o działaniu przeciwbakteryjnym i przeczyszczającym Żel aloesowy Co zawiera aloes? Żel aloesowy w ok. 99% składa się z wody, pozostały 1% to bogactwo ok. 100 składników o bardzo różnorodnym działaniu. Swoje właściwości lecznicze i pielęgnacyjne żel aloesowy zawdzięcza zawartości takich składników aktywnych jak: glikoproteiny, sacharydy, antrachinony, polipeptydy, aminokwasy, saponiny, mikroelementy, witaminy, kwasy organiczne. Aloes to źródło wielu witamin: A, C, E, witamin z grupy B, w tym kwasu foliowego, choliny i niacyny oraz – co jest rzadkością dla roślin - witaminy B12. Równie cenne dla organizmu są zawarte w soku z aloesu mikro i makroelementy: wapń, sód, potas, magnez, cynk, chrom, selen, żelazo, miedź, mangan. Aloes zawiera także aminokwasy, w zależności od gatunku tej rośliny oraz czasu jej zbiorów można w niej znaleźć około 18 aminokwasów, także takich, których organizm człowieka sam nie wytwarza. Aloes jest ceniony także za zawarte w nim kwasy tłuszczowe. Roślina ta jest źródłem steroli roślinnych: kampesterolu, który działa przeciwzapalnie, chroni kości i stawy przed degradacją i betasitosterol, który zmniejsza wchłanianie cholesterolu w jelitach, przez co wspomaga obniżanie jego poziomu we krwi. Pozostałe kwasy tłuszczowe zawarte w aloesie to kwasy: linolowy, linolenowy, oleinowy, palmitynowy, stearynowy. Właściwości aloesu Aloes posiada wiele właściwości leczniczych, wykazuje działanie przeciwzapalne, przeciwbakteryjne i przeciwwirusowe. Ponadto jest stosowany jako środek ułatwiający gojenie się ran, działający ochronnie na skórę oraz poprawiający motorykę przewodu pokarmowego. Aloes = witaminy + mikroelementy Aloes to źródło wielu witamin: A, C, E, witamin z grupy B, w tym kwasu foliowego, choliny i niacyny oraz witaminy B12. Równie cenne dla organizmu są zawarte w soku z aloesu mikroelementy: wapń, sód, potas, magnez, cynk, chrom, selen, żelazo, miedź, mangan. ZAMÓW SOK Z ALOESU Z MIĄŻSZEM Aloes na trawienie Niewątpliwie bardzo ciekawą właściwością aloesu jest to, że pomaga zarówno przy zaparciach, jak i przy biegunkach, choć bardziej znany jest jako antidotum na zaparcia. Aloes oczyszcza cały przewód pokarmowy i poprawia trawienie. Może być stosowany przy takich dolegliwościach jak zespół jelita drażliwego oraz cofanie się treści pokarmowej i soków żołądkowych do przełyku, czyli refluks. Aloes wspomaga utrzymywanie równowagi jelitowej flory bakteryjnej. Wykazuje też działanie przeciwrobacze. Aloes jest pokarmem o odczynie zasadowym, czyli alkalizuje organizm, pomaga zrównoważyć zbyt dużą ilość kwaśnych produktów żywieniowych obecnych w diecie. Jak aloes wpływa na odporność? Dzięki dużej zawartości polisacharydów, aloes posiada właściwości immunostymulujące. Aloes drzewiasty wykazuje działanie przeciwinfekcyjne, stosowana jest głównie na infekcje górnych dróg oddechowych oraz w celu pobudzenia układu odpornościowego. Działa na bakterie i wirusy. Stosowanie aloesu drzewiastego powoduje zwiększenie ilości limfocytów i przeciwciał we krwi oraz pobudza aktywność fagocytarną organizmu, co stymuluje układ immunologiczny i podnosi odporność organizmu. Zawarte w soku z aloesu wielocukry stymulują makrofagi, których główną funkcją jest obronna organizmu. Aloes zwiększa odporność też z powodu wysokiego poziomu przeciwutleniaczy, które pomagają w zwalczaniu wolnych rodników, co przyczynia się do spowolnienia procesu starzenia. Przeciwutleniacze opóźniają starzenie nie tylko skóry, ale też wszystkich narządów. Kwas salicylowy, kwas cynamonowy, azoty mocznika i fenolu to składniki aloesu, które zapobiegają wzrostowi chorobotwórczych mikroorganizmów i zwiększają możliwości organizmu ochronienia się przed bakteriami. Sok z aloesu podawany jest rekonwalescentom, po zabiegach chirurgicznych, ale też pacjentom w starszym wieku. Profilaktycznie warto go pić w okresie jesienno-zimowym, aby wzmocnić się przed przeziębieniami i grypą. Aloes drzewiasty – jak stosować? Aloes drzewiasty stosuje się doustnie w postaci płynu. Zaleca się stosowanie aloesu drzewiastego u dorosłych i dzieci od 5 roku życia. Kurację aloesem można zastosować w cyklu 10 dniowym, stosując preparat codziennie lub w cyklu 20 dniowym stosując aloes co drugi dzień. Dawka aloesu dla dorosłego to 1 ml płynu, natomiast dla dzieci jest to 0,5 ml płynu dziennie. Kurację można powtórzyć po miesięcznej przerwie. Aloes drzewiasty – kto powinien uważać? Istnieje ryzyko poronienia oraz wystąpienia wad wrodzonych – aloesu doustnie nie należy stosować w ciąży i okresie laktacji Należy zachować ostrożność przy stosowaniu aloesu w formie doustnej u dzieci poniżej 12 roku życia ze względu na ryzyko wystąpienia silnych biegunek, skurczy i bóli brzucha Aloes może obniżać poziom cukru we krwi, dlatego należy monitorować poziom cukru stosując aloes doustnie u diabetyków Ze względu na ryzyko podrażnienia błony śluzowej przewodu pokarmowego aloesu nie należy stosować u osób cierpiących na choroby układu pokarmowego Nie należy stosować aloesu w formie doustnej u osób cierpiących na hemoroidy ze względu na ryzyko pogorszenia stanu choroby Duże dawki aloesu mogą prowadzić do niewydolności nerek Nie stosować u osób przyjmujących digoksynę, ze względu na ryzyko wystąpienia silniejszych działań niepożądanych – aloes w formie doustnej może wywołać efekt przeczyszczający i obniżać stężenie potasu, a niski poziom potasu intensyfikuje działania niepożądane digoksyny Aloes w kosmetykach Aloes stosowany jest w kosmetykach zarówno z powodu swoich właściwości leczniczych, jak i silnie nawilżających. Roślina ta jest przystosowana do gromadzenia w liściach zapasów wody, którą potem rewelacyjnie „oddaje” skórze czy włosom, zarówno przy stosowaniu zewnętrznym, jak i wewnętrznym. Sok z aloesu w składzie kosmetyków lub miazga przykładana bezpośrednio na skórę pomagają leczyć niewielkie rany, oparzenia, otarcia skóry, łuszczyce i ugryzienia owadów. Aloes: działa jak środek przeciwbólowy, łagodzi miejsca zranione, poparzone przez słońce. Z racji swoich właściwości przeciwświądowych i ściągających polecany jest przy otarciach oraz uszkodzeniach naskórka, także tych przebiegających z krwawieniem. Aloes jest też rewelacyjny w pielęgnacji skóry trądzikowej. Z jednej strony odpowiednio ją nawilża, z drugiej łagodzi stany zapalne i działa przeciwbakteryjnie. Aloes zwiększa elastyczność skóry, ponieważ stymuluje syntezę kolagenu i elastyny. Kosmetyki z aloesem dobrze dotleniają skórę, co zwiększa przepływ krwi przez naczynia włosowate. Dobrze ukrwiona to jednocześnie lepiej odżywiona skóra, a to przekłada się na jej ładny koloryt i naturalny blask.
Celem tego badania jest zebranie informacji z badania niefarmakologiczne (nielekowe) leczenie znane jako pulsacyjne pole elektromagnetyczne o niskiej Rejestr badań klinicznych.
Ekspert medyczny artykułu Nowe publikacje хCała zawartość iLive jest sprawdzana medycznie lub sprawdzana pod względem faktycznym, aby zapewnić jak największą dokładność faktyczną. Mamy ścisłe wytyczne dotyczące pozyskiwania i tylko linki do renomowanych serwisów medialnych, akademickich instytucji badawczych i, o ile to możliwe, recenzowanych badań medycznych. Zauważ, że liczby w nawiasach ([1], [2] itd.) Są linkami do tych badań, które można kliknąć. Jeśli uważasz, że któraś z naszych treści jest niedokładna, nieaktualna lub w inny sposób wątpliwa, wybierz ją i naciśnij Ctrl + Enter. Epidemiologia Przyczyny Objawy Gdzie boli? Formularze Diagnostyka Co trzeba zbadać? Jak zbadać? Jakie testy są potrzebne? Leczenie Z kim się skontaktować? Więcej informacji o leczeniu Leki Śródmiąższowe zapalenie pęcherza jest zespołem klinicznym, którego głównymi objawami są: przewlekły ból w miednicy, częste oddawanie moczu, naglące i nocne oddawanie moczu (z jałowym moczem). U większości pacjentów, przy braku charakterystycznego wrzodu Gunnera, jest to diagnoza wyjątkowa. [1], [2], [3], [4], [5], [6], [7], [8] Epidemiologia Biorąc pod uwagę złożoność i niejednoznaczność kryteriów diagnostycznych, prowadzenie badań epidemiologicznych jest niezwykle trudne. Według Oravisto, w Finlandii w 1975 r. Częstość występowania kobiet z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza wynosiła 18,1 przypadków na 100 000. Łączna częstość występowania mężczyzn i kobiet wynosiła 10,6 na 100 000. U 10% pacjentów ustalono ciężki przebieg śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego. W 1989 roku 43 500 pacjentów z potwierdzoną diagnozą śródmiąższowego zapalenia pęcherza znaleziono w Stanach Zjednoczonych w badaniu populacyjnym. Nieco później, w 1990 r., Held zdiagnozował 36,6 przypadków na 100 000. W 1995 r. Stwierdzono w Holandii od 8 do 16 przypadków śródmiąższowego zapalenia pęcherza na 100 000 osób. Jednak nie ma danych na temat jego rozpowszechnienia w naszym kraju. [9], [10], [11], [12], [13], [14], [15], [16] Przyczyny śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego Czynników ryzyka, śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego obejmują zabiegów chirurgicznych operacji ginekologicznych Położnictwa spastyczne zapalenie okrężnicy, zespół jelita drażliwego, reumatoidalne zapalenie stawów, astma, reakcje alergiczne, do leczenia, chorób autoimmunologicznych i innych chorób. Tak więc, pomimo różnych teorii śródmiąższowe zapalenie pęcherza (narusheniya przepuszczalność komórek nabłonka dróg moczowych, mechanizm autoimmunologiczny, predyspozycje genetyczne, neurogenne i czynniki hormonalne lub ekspozycja na czynniki toksyczne), etiologii i patogeneza są znane. Pod tym względem leczenie tej kategorii pacjentów jest trudnym zadaniem, a wielu leków stosowanych w leczeniu choroby żadna nie jest w 100% skuteczna. [17], [18], [19], [20], [21] Objawy śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego Główne objawy śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego - ból w okolicach miednicy i częste oddawanie moczu (do stu razy dziennie bez obecności moczu) i są przechowywane w nocy, co prowadzi do wykluczenia społecznego pacjentów: 60% pacjentów unikać stosunków seksualnych; liczba samobójstw wśród pacjentów jest dwukrotnie większa niż w populacji. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego jest jedną z przyczyn przewlekłego bólu miednicy u kobiet i przewlekłego, bakteryjnego zapalenia gruczołu krokowego lub prostatodynii u mężczyzn. Przyjęto teoria wieloczynnikowa zmienia ściany pęcherza moczowego u pacjentów ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego, w tym zmiany w powierzchni dróg moczowych i macierzy zewnątrzkomórkowej, zwiększona przepuszczalność nabłonka dróg moczowych, wpływ komórek tucznych i zmiany aferentnych unerwienia ściany pęcherza (mechanizm nejroimmunnyh). [22] Gdzie boli? Formularze Wrzody są pęknięciami, często pokrytymi fibryną wnikającą do blaszki właściwej, ale nie głębszą niż warstwa mięśniowa. Wokół owrzodzenia znajduje się naciek zapalny składający się z limfocytów i komórek plazmatycznych. Wrzodziejące zmiany pęcherza z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego należy odróżnić od urazów popromiennych, gruźlicy oraz guzów pęcherza moczowego i narządów miednicy. Jedynie obecność owrzodzenia pęcherza Hunnera jest wskazaniem do leczenia endoskopowego (TUR, koagulacja, przezcewkowa resekcja laserem). Wraz ze spadkiem pojemności pęcherza moczowego, któremu towarzyszy naruszenie urodynamiki górnych dróg moczowych, należy wykonać różne rodzaje augmentacji plastiku jelitowego lub cystektomii z plastikiem pęcherza. Wyniki wieloośrodkowych badań wykazały, że monoterapii nie można stosować w leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza (bolesny zespół pęcherza moczowego). Skuteczna może być tylko kompleksowa terapia, oparta na indywidualnych cechach pacjenta, zastosowaniu leków o udowodnionej skuteczności, wpływających na znane powiązania patogenezy choroby. Tak więc, pomimo różnorodności leków stosowanych w leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza, żaden z nich nie może być uznany za całkowicie skuteczny. Konieczne jest przeprowadzenie wieloośrodkowych, randomizowanych badań kontrolowanych placebo w celu określenia stosowności zastosowania określonej metody leczenia. I jak powiedzieli w 1969 roku, Hanash i Pool o śródmiąższowym zapaleniu pęcherza: "... Przyczyna jest nieznana, diagnoza jest trudna, a leczenie paliatywne, efekt jest krótkotrwały". [23], [24], [25], [26], [27], [28], [29] Diagnostyka śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego Etapy diagnoza śródmiąższowe zapalenie pęcherza: analiza reklamacji pacjentów (w tym różne rodzaje kwestionariuszy - ból w miednicy i pilną potrzebę / FREQUENCE pacjenta Objawy skala), dane kontroli, cystoskopii (owrzodzeń, obecność gunnerovskoy glomerulations) i słabo; test potasu, wykluczenie innych chorób dolnych dróg moczowych, przebiegając z podobnym obrazem klinicznym. Kryteria NIH / NIDDK dla rozpoznania śródmiąższowego zapalenia pęcherza Kryteria wykluczenia Czynniki pozytywne Kryteria włączenia Wiek nie przekracza 18 lat; Guz pęcherza moczowego; Kamienie moczowodu, pęcherza moczowego; Gruźlicze zapalenie pęcherza; Bakteryjne zapalenie pęcherza; Post-promieniowe zapalenie pęcherza, Vaginity; Brodawki narządów płciowych; Opryszczka narządów płciowych; Uchyłek cewki moczowej; Częstotliwość oddawania moczu mniejsza niż 5 razy na godzinę; Nokturia mniej niż 2 razy; Czas trwania choroby jest krótszy niż 12 miesięcy Ból w pęcherzu, gdy jest wypełniony, zatrzymuje się, gdy oddajesz mocz. Ciągły ból w projekcji miednicy małej, powyżej piersi, w kroczu, pochwie, cewce moczowej. Pojemność pęcherzykowa pęcherza jest mniejsza niż 350 ml, brak niestabilności detrusora. Krzepnięcia w cystoskopii Obecność owrzodzenia Hunnera w pęcherzu Zgodnie z obrazem cystoskopowym wyróżnia się dwie formy śródmiąższowego zapalenia pęcherza: wrzodziejące (rozwój wrzodu Gunnera), obserwowane w 6-20% przypadków, nierzód, który jest wykrywany znacznie częściej. Jak wspomniano powyżej, jedną z teorii rozwoju śródmiąższowego zapalenia pęcherza uważa się za dotkniętą przez warstwę glikozoaminoglikanu. Używane w diagnozie tej choroby test potasu wskazuje na obecność zwiększonej przepuszczalności nabłonka moczowego dla potasu, który. Z kolei prowadzi do pojawienia się silnego bólu w pęcherzu po wstrzyknięciu. Należy zauważyć, że test ten ma niską specyficzność, a wynik negatywny nie wyklucza pacjenta z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza. Metoda przeprowadzania testu potasowego Roztwór 1: 40 ml jałowej wody. W ciągu 5 minut pacjent ocenia ból i obecność naglącej potrzeby oddawania moczu w systemie 5-punktowym. Roztwór 2: 40 ml 10% chlorku potasu w 100 ml jałowej wody. W ciągu 5 minut pacjent ocenia ból i obecność naglącej potrzeby oddawania moczu w systemie 5-punktowym. Korelacja pozytywnego testu potasu i ocena wyniku na skali PUF podczas testu potasowego Punkty według skali PUF Dodatni wynik testu,% 10-14 75 15-19 79 > 20 94 W związku z przerywanym i postępującym nasilaniem się objawów choroby, a także niespecyficzności objawów, które mogą być spowodowane innymi chorobami ginekologicznymi i urologicznymi, dość trudno jest zdiagnozować śródmiąższowe zapalenie pęcherza. [30], [31], [32], [33], [34], [35], [36] Co trzeba zbadać? Jak zbadać? Jakie testy są potrzebne? Z kim się skontaktować? Leczenie śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego Zasady leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza: przywrócenie integralności nabłonka dróg moczowych; redukcja aktywacji neurogennej; Tłumienie kaskady reakcji alergicznych. Zgodnie z mechanizmem działania, główne typy zachowawczego leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza podzielono na trzy kategorie: leki, które bezpośrednio lub pośrednio zmieniają funkcje nerwowe: narkotyczne lub nie-narkotyczne leki przeciwbólowe, antydepresyjne, przeciwhistaminowe, przeciwzapalne, antycholinergiczne, przeciwskurczowe; metody cytodestrukcji, które niszczą komórki parasola pęcherza moczowego i prowadzą do remisji po ich regeneracji: hydroblokowanie pęcherza moczowego, instalacja dimetylosulfotlenku, azotanu srebra; metody cytoochronne, chroniące i odbudowujące warstwę mucyny w pęcherzu moczowym. Leki te obejmują polisacharydy: heparynę sodową, pentosanowy polisiarczan sodu i ewentualnie kwas hialuronowy. Europejskie Stowarzyszenie Urologii opracowało poziomy dowodów i zaleceń dotyczących leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza (bolesny zespół pęcherza moczowego). Poziomy dowodów: 1a - metaanaliza lub randomizowane próby; 1c - dane z co najmniej jednego randomizowanego badania; 2a - jedno dobrze zorganizowane kontrolowane badanie bez randomizacji; 2c - jedno dobrze zorganizowane badanie innego typu; 3 badania nieeksperymentalne (badanie porównawcze, seria obserwacji); 4 - komitety ekspertów, ekspertyzy. Stopień zaleceń: A - Zalecenia kliniczne oparte są na badaniach o wysokiej jakości, w tym co najmniej w jednym badaniu z randomizacją: B - zalecenia kliniczne oparte są na badaniach bez randomizacji; C - brak odpowiednich badań klinicznych o odpowiedniej jakości. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: stosowanie leków przeciwhistaminowych Histamina jest substancją uwalnianą przez komórki tuczne i wywołującą ból, rozszerzenie naczyń krwionośnych i przekrwienie. Uważa się, że infiltracja przez komórki tuczne i ich aktywacja jest jednym z licznych ogniw w patogenezie rozwoju śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Teoria ta posłużyła również jako podstawa do stosowania leków przeciwhistaminowych w leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Hydroksyzyna jest antagonistą trójcyklicznego receptora piperazyno-histaminy-1. Theoharides i in. Po raz pierwszy wskazał na skuteczność jego stosowania w dawce 25-75 mg na dobę u 37 z 40 pacjentów z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza. Cymetydyna jest blokerem receptorów H2. Skuteczność kliniczną cymetydyny (400 mg dwa razy na dobę) wykazano w podwójnie ślepym, randomizowanym, kontrolowanym placebo prospektywnym badaniu z udziałem 34 pacjentów z nieziarniczą postacią śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Zaobserwowano istotne zmniejszenie nasilenia obrazu klinicznego w grupie leczonych pacjentów (z 19,7 do 11,3) w porównaniu z placebo (19,4 do 18,7). Ból na piersi i nokturia to objawy regresji występujące u większości pacjentów. Należy zauważyć, że podczas biopsji przed i po leczeniu lekami przeciwhistaminowymi, nie było zmiany w błonie śluzowej pęcherza moczowego, więc mechanizm działania tych leków pozostaje niejasny. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: stosowanie leków przeciwdepresyjnych Amitryptylina - tricykliczny środek przeciwdepresyjny, wpływających na działanie ośrodkowy i obwodowy przeciwcholinergiczne o antyhistaminowy, uspokajające i hamowania wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny. W 1989 r. Nappo i in. Najpierw zwrócił uwagę na skuteczność amitryptyliny u pacjentów z bólem nad kościami i częstym oddawaniem moczu. Bezpieczeństwo i skuteczność leku przez 4 miesiące w dawce 25-100 mg udowodniono w podwójnie ślepym, randomizowanym, kontrolowanym placebo badaniu prospektywnym. Ból i oddawanie moczu w grupie leczonej znacznie się zmniejszyły, zwiększyła się pojemność pęcherza, ale nieznacznie. Po 19 miesiącach od zakończenia leczenia utrzymywała się dobra reakcja na stosowanie leku. Amitryptylina wykazuje wyraźne działanie przeciwbólowe w zalecanej dawce 75 mg (25-100 mg). Jest niższy niż dawka stosowana w leczeniu depresji (150-300 mg). Regresja objawów klinicznych rozwija się dość szybko - 1-7 dni po rozpoczęciu leczenia. Stosowanie dawki większej niż 100 mg wiąże się z ryzykiem nagłej śmierci wieńcowej. Warstwa glikozoaminoglikanowa jest częścią zdrowej komórki nabłonka dróg moczowych, która zapobiega uszkodzeniu jej przez różne czynniki, w tym czynniki zakaźne. Jedną z hipotez dotyczących rozwoju śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest uszkodzenie warstwy glikozoaminoglikanowej i dyfuzja czynników uszkadzających do ścianki pęcherza moczowego. Polisiarczan sodu pentosanu jest syntetycznym mukopolisacharydem, dostępnym w postaci do spożycia. Jego działanie polega na korygowaniu wad warstwy glikozoaminoglakonowej. Nakładaj 150-200 mg dwa razy dziennie. W badaniach kontrolowanych placebo obserwowano zmniejszenie oddawania moczu, zmniejszenie jego pilności, ale brak nokturii. Nickel i wsp., Stosując różne dawki leku, udowodnili, że ich wzrost nie prowadzi do istotniejszej poprawy jakości życia pacjenta. Pewna wartość ma czas trwania leku. Podawanie polisiarczanu sodu pentosanu jest bardziej odpowiednie w przypadku nie-wrzodowych postaci śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Efekty uboczne leku w dawce 100 mg trzy razy na dobę obserwuje się dość rzadko (mniej niż 4% pacjentów). Wśród nich można zauważyć odwracalne łysienie, biegunkę, nudności i wysypkę. Bardzo rzadko występuje krwawienie. Biorąc pod uwagę, że lek in vitro nasila proliferację komórek raka sutka MCF-7, należy go stosować ostrożnie u pacjentów z wysokim ryzykiem rozwoju tego nowotworu i kobiet w wieku przedmenopauzalnym. Inne leki doustne, które kiedykolwiek były stosowane w leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza obejmują nifedypinę, mizoprostol, metotreksat, montelukast, prednizolon, cyklosporynę. Jednak grupy pacjentów przyjmujących leki są stosunkowo małe (od 9 do 37 pacjentów), a skuteczność tych leków nie została potwierdzona statystycznie. Według L. Parsonsa (2003), leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza za pomocą następujących leków może być skuteczne u 90% pacjentów: pentosanowy polisiarczan sodu (wnętrze) 300-900 mg / dobę lub heparynę sodową (dopęcherzową) 40 000 IU w 8 ml 1% lidokainy i 3 ml izotonicznego roztworu chlorku sodu; hydroksyzyna w dawce 25 mg na dobę (50-100 mg każda na wiosnę i jesień); amitryptylina w dawce 25 mg na dobę (50 mg co 4-8 tygodni) lub fluoksetyna 10-20 mg / dobę. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: heparyna sodowa Biorąc pod uwagę, że uszkodzenie warstwy glikozoaminoglikanowej jest jednym z czynników rozwoju śródmiąższowego zapalenia pęcherza, heparynę sodową stosuje się jako analog warstwy mukopolisacharydu. Ponadto ma działanie przeciwzapalne, hamuje angiogenezę i proliferację fibroblastów i mięśni gładkich. Parsons i in. Wskazać skuteczność 10000 IU heparyny sodowej 3 razy w tygodniu przez 3 miesiące u 56% pacjentów; remisja utrzymywała się przez 6-12 miesięcy (u 50% pacjentów). Stosowanie heparyny sodowej po podaniu dopęcherzowym dimetylosulfotlenku uważa się za skuteczną metodę leczenia. Dobre wyniki uzyskano po dopęcherzowym wstrzyknięciu heparyny sodowej z hydrokortyzonem w połączeniu z oksybutyniną i tolterodyną. Skuteczność metody wyniosła 73%. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: kwas hialuronowy Kwas hialuronowy jest składnikiem warstwy glikozoaminoglikanowej zawartej w wysokim stężeniu w podnabłonkowej warstwie ściany pęcherza moczowego i przeznaczony do ochrony ściany przed podrażniającymi składnikami moczu. Ponadto kwas hialuronowy wiąże wolne rodniki i działa jako immunomodulator. Morales i in. Badano skuteczność dopęcherzowego podawania kwasu hialuronowego (raz w tygodniu przez 40 mg przez 4 tygodnie). Poprawę zdefiniowano jako zmniejszenie nasilenia objawów o ponad 50%. Skuteczność stosowania wzrosła z 56% po podaniu przez 4 tygodnie do 71% po podaniu przez 12 tygodni. Efekt trwał 20 tygodni. Nie znaleziono dowodów toksyczności. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza: dimetylosulfotlenek Działanie leku opiera się na zwiększonej przepuszczalności błon, działaniu przeciwzapalnym i przeciwbólowym. Ponadto promuje dysocjację kolagenu, rozluźnienie ściany mięśniowej, uwalnianie histaminy przez komórki tuczne. Trzy badania wykazały zmniejszenie nasilenia objawów u 50-70% pacjentów stosujących dimetylosulfotlenek w stężeniu 50%. Perez Marrero i in. W badaniu kontrolowanym placebo 33 pacjentów potwierdzało skuteczność (w 93% przypadków) dopęcherzowego podawania dimetylosulfotlenku w porównaniu z placebo (35%). Dane potwierdzone przez UDI, kwestionariusze, dzienniki oddawania moczu. Jednak po czterech kursach leczenia odsetek nawrotów wynosił 59%. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: stosowanie terapii BCG Patogenetyczne uzasadnienie zastosowania szczepionki do immunoterapii raka pęcherza moczowego BCG obejmuje immunoregulację z możliwym rozwojem braku równowagi między komórkami pomocniczymi T2 i T2. Podanie dopęcherzowe szczepionki jest metodą immunoterapii powierzchownego raka pęcherza moczowego. Dane dotyczące skuteczności terapii BCG są bardzo kontrowersyjne - od 21 do 60%. Badanie ICCTG wskazuje, że leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza za pomocą szczepionki do immunoterapii raka pęcherza moczowego BCG z łagodnymi i ciężkimi objawami klinicznymi jest niepraktyczne. W badaniu porównawczym stosowania dimetylosulfotlenku i szczepionek do immunoterapii raka BCG wykazano, że terapia BCG nie była korzystna. Jego działanie opiera się na martwicy niedokrwiennej zakończeniach nerwów czuciowych w ściance pęcherzyka rosnące stężenia czynnika heparyny związane wzrostu i modyfikujących mikrovaskulyarizatsii, ale obecnie dowód tego sposobu leczenia - ZS. Nie zaleca się wykonywania neuromodulacji krzyżowej poza wyspecjalizowanymi oddziałami (poziom dowodu - ZV). Więcej informacji o leczeniu Leki Translation Disclaimer: The original language of this article is Russian. For the convenience of users of the iLive portal who do not speak Russian, this article has been translated into the current language, but has not yet been verified by a native speaker who has the necessary qualifications for this. In this regard, we warn you that the translation of this article may be incorrect, may contain lexical, syntactic and grammatical errors. Wyróżnić można ponadto tak zwane gruźlicze zapalenie pęcherza ( cystitis tuberculosa acuta ), ktore stanowi wynik rozprzestrzeniania się prątków gruźlicy. Schorzenie to ujawnia się po upływie kilku, a niekiedy nawet i kilkunastu lat od momentu zakażenia. Pierwsze zmiany występują u ujścia moczowodu. Po miesiącach palenia i częstego oddawania moczu, których nie wyleczyły żadne leki, Iliana Brockman obawiała się, że jej życie już nigdy nie będzie takie samo. Ale potem odkryła naturalne leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza, które zmieniło wszystko! „To jest tak bolesne, że mam wrażenie, jakby ktoś wylał kwas na mój pęcherz” – powiedziała mężowi Iliana Brockman. „Biegnę do łazienki co pięć minut!” Od miesięcy mieszkaniec Lutz na Florydzie cierpiał na pieczenie i pilną potrzebę oddania moczu, a po wielu bezowocnych wizytach lekarskich wydawało się, że nie widać ulgi. Iliana Brockman Na początku zdiagnozowano u niej infekcję pęcherza. „Za trzy dni poczujesz się lepiej” – zapewnił ją jeden z lekarzy, ale po serii antybiotyków objawy Iliany nie ustąpiły. Wizyta u urologa przyniosła inną diagnozę: śródmiąższowe zapalenie pęcherza (IC), przewlekła choroba, która powoduje ból miednicy, ciśnienie w pęcherzu i częste oddawanie moczu. Specjalista przepisał codziennie lek, który początkowo pomógł, ale po kilku miesiącach stosowania Iliana zaczęła odczuwać zmęczenie, nudności i brak apetytu. „To okropne”, powiedziała nowemu lekarzowi, opowiadając o wszystkim, co odebrał jej ten stan, od życia towarzyskiego po karierę. Iliana nie mogła nawet towarzyszyć mężowi podczas długich przejażdżek w weekendy, ponieważ wibracje potęgowały ból pęcherza. Na szczęście lekarz zidentyfikował przyczynę nowych objawów Iliany, ale wiadomość była tragiczna: lek, który pomagał jej pęcherzowi, również podwyższał jej enzymy wątrobowe. „Musisz natychmiast odstawić ten lek” – ostrzegł lekarz. Ale kiedy nie mogąc znaleźć rozwiązań, zalecił usunięcie pęcherza Iliany, wiedziała, że ​​potrzebuje innej opcji. To nie może się zdarzyć zdecydowała. Muszę znaleźć inny sposób! Naturalne leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego Desperacko potrzebująca pomocy Iliana zwróciła się do Stowarzyszenia Interstitial Cystitis Association (ICA), gdzie rzeczniczka pacjentów zasugerowała, żeby spróbowała skoncentrowanych tabletek z aloesem. Ekstrakt roślinny jest pełen związków przeciwbólowych, przeciwzapalnych i zwiększa produkcję cząsteczek glikozoaminoglikanów, które pomagają w naprawie wyściółki pęcherza. Pełna nadziei Iliana zaczęła brać Kapsułki Desert Harvest Aloe Vera (38 USD, dwa na raz, trzy razy dziennie. W ciągu zaledwie jednego miesiąca ogniste uczucie w pęcherzu zaczęło ustępować, a jej podróże do łazienki zmniejszyły się. W ciągu trzech miesięcy Iliana ograniczyła się do przyjmowania czterech tabletek dziennie. „Czuję się 95 procent lepiej!” ucieszyła się ze swojego męża, dołączając do niego podczas przejażdżki do miasta, aby świętować. Po tysiącach dolarów wydanych na leki i testy medyczne Iliana była podekscytowana stwierdzeniem, że kapsułki z aloesem sprawiły, że objawy IC praktycznie zniknęły. Dziś przyjmuje dwie kapsułki dziennie i może żyć pełnią życia. „Przeszedłem od niemożności opuszczenia domu do prowadzenia samochodu, spotkań towarzyskich i ponownych ćwiczeń!” 58-letnie belki. „Zostałem nawet zwolennikiem ICA – to niesamowite, że wróciłem do zdrowia i mogłem pomagać innym!” Inne sposoby, w jakie aloes poprawia zdrowie: Leczy zaburzenia żołądkowo-jelitowe: Badania pokazują, że popijając 1 uncję. Dziennego soku z aloesu może złagodzić problemy z brzuchem nawet u 80 procent kobiet, często w ciągu zaledwie dwóch dni. Wypij prosto lub wymieszaj z ulubionym napojem! Łagodzi ból: Badania w czasopiśmie Molekuły sugeruje dodanie 1 uncji. soku z aloesu do wieczornego łyku łagodzi bóle stawów i obrzęki nawet o 55 procent. Ale aby uniknąć efektu przeczyszczającego, zacznij od 1 łyżeczki. przed snem przez tydzień, a następnie pracować do 1 uncji. Kończy zgagę: Biorąc 2 łyżeczki. soku z aloesu dziennie zmniejsza częstotliwość zgagi o 71%, twierdzą chińscy naukowcy, którzy przypisują aloesowi związki, które łagodzą stany zapalne i poprawiają trawienie. Jak zrobić własny sok z aloesu: Umyj 1 duży liść aloesu (ze sklepów ze zdrową żywnością), przytnij boki, aby usunąć kolce i usuń górną skórkę. Pokrój przezroczysty żel w środku na 1 ″ kostki i usuń z dolnej skórki. Wyrzucić całą skórkę, która jest toksyczna. Umieść 6 do 8 kostek w blenderze z sześcioma szklankami wody i zmiksuj, doprawiając sokiem z cytryny lub limonki. Przechowuj w lodówce do czterech tygodni. Zamrozić pozostałe kostki do wykorzystania w przyszłości. Ta historia pojawiła się pierwotnie w naszym magazynie drukowanym. idiopatyczne zapalenie pęcherza moczowego, śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego. Termin idiopatyczne zapalenie pęcherza moczowego koncentrował się będzie na niewłaściwym zachowaniu się kota podczas mikcji czyli wydalania zgromadzonego w pęcherzu moczu. Możemy o nim mówić wykluczając inne podobnie przebiegające choroby a

Artykuł sponsorowany ten tekst przeczytasz w 5 minut Śródmiąższowe zapalenie pęcherza jest przewlekłą chorobą, która w znaczący sposób obniża jakość życia chorego. Objawy mające związek z pęcherzem moczowym – takie jak ból, dyskomfort, parcie czy częstomocz – utrudniają normalne funkcjonowanie, wręcz wykluczając z codziennych aktywności. Diagnostyka śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest trudna i potrafi zająć nawet kilka lat, z kolei leczenie uzależnione jest praktycznie wyłącznie od możliwości finansowych chorego. Dowiedz się więcej o śródmiąższowym zapaleniu pęcherza. Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Stowarzyszenie IC help Polska tel.: 508 570 076 E-mail: ichelppolska@ Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – co to za choroba? Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego (ang. Interstitial Cystitis, IC) inaczej zespół bolesnego pęcherza moczowego (ang. IBladder Pain Syndrome, BPS), to przewlekła choroba zapalna dolnych dróg moczowych, której mechanizm rozwoju nie został do tej pory wyjaśniony. Cechuje się ciągłymi lub nawracającymi dolegliwościami ze strony pęcherza moczowego, występujące przez okres co najmniej 6 miesięcy. Na IC głównie chorują kobiety pomiędzy 30 a 50 rokiem życia, choroba rzadziej dotyka mężczyzn. Niekiedy diagnozowana jest u niemowląt i dzieci. Wystąpienie choroby nie stanowi zagrożenia życia dla pacjenta, choć w istotny sposób obniża jego jakość. Stowarzyszenie IC help Polska tel: 508 570 076, email: ichelppolska@ Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – klasyfikacja Śródmiąższowe zapalenie pęcherze występuje w dwóch głównych postaciach, jako: postać klasyczna – charakterystyczna dla niej jest tzw. zmiana Hunnera, widoczna jako obszar zaczerwieniania lub owrzodzenia na ścianie pęcherza moczowego; postać nieklasyczna – zmiana Hunnera nie występuje. Odpowiednia klasyfikacja jest ważna, ponieważ determinuje wybór formy leczenia. Przyczyny śródmiąższowego zapalenie pęcherza Czynniki odpowiedzialne za wystąpienie zespołu bolesnego pęcherza moczowego nie zostały dokładnie poznane, podobnie jak mechanizm rozwoju choroby. Prowadzone obserwacje pozwalają jednak podejrzewać, że istnieje szereg zaburzeń przyczyniających się do zaistnienia reakcji patologicznych, które wzajemnie się napędzają, tworząc tzw. błędne koło. Istotne znaczenie w rozwoju IC ma zaburzenie powłoki glikozaminoglikanów wyściełających od wewnątrz śluzówkę pęcherza, przez które dochodzi do wzrostu przepuszczalności ściany pęcherza i przenikania do niej drażniących substancji, a także zaburzenia unerwienia czuciowego pęcherza. Skutkiem tego jest dalszy rozwój stanu zapalnego. Trudno jest wskazać przyczynę wywołującą kaskadę zdarzeń. Wiadomo jednak, że przerwanie błędnego koła powinno zmniejszyć dolegliwości. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – objawy Głównym objawem śródmiąższowego zapalenia pęcherza są zaburzenia czucia parcia na mocz, polegające na zwiększonej wrażliwości na bodźce czuciowe i intensywnym odczuwaniu zdarzeń zachodzących w obrębie pęcherza, cewki moczowej i miednicy mniejszej. Choć najczęstszą formą zaburzeń czucia jest ból, to oprócz niego pojawia się też szereg innych przykrych dolegliwości. Pacjenci cierpiący na zespół bolesnego pęcherza moczowego zgłaszają występowanie takich objawów jak: ból w dolnej części brzucha zwiększający się w trakcie wypełniania pęcherza moczowego i zmniejszający się po oddaniu moczu, dyskomfort w okolicy krocza, częstomocz z parciami naglącymi, oddawanie moczu w nocy, dyskomfort związany ze współżyciem płciowym. U kobiet ból odczuwany jest w okolicy krocza, cewki moczowej, odbytu, a także w wargach sromowych, z kolei u mężczyzn dodatkowo pojawia się ból w prąciu, mosznie i jądrach. Dolegliwości związane ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza mają postępujący charakter. Na początku choroby objawy cechują się niewielkim nasileniem i często występują okresy remisji, z czasem stopień ich natężenia wzrasta i dokuczają przez cały czas. Diagnostyka śródmiąższowego zapalenie pęcherza Rozpoznanie śródmiąższowego zapalenia pęcherza ze względu na niespecyficzne objawy jest trudne. Z obserwacji wynika, że średni czas liczony od wystąpienia pierwszych objawów do postawienia właściwej diagnozy wynosi od 3 do nawet 10 lat. Diagnostyka zespołu bolesnego pęcherza moczowego dzieli się na kilka etapów: Krok pierwszy Na badania kieruje się osoby, u których występuje przewlekły ból, dyskomfort lub ucisk umiejscowiony w miednicy i odczuwany jako związany z pęcherzem moczowym. Do niedawna uważano, że diagnostyka powinna być przeprowadzana dopiero wtedy, gdy wymienione objawy utrzymują się przez co najmniej 6 miesięcy. Obecnie rekomenduje się rozpoczęcie aktywnej diagnostyki wcześniej pod warunkiem, że nie występuje powiązanie bólu z innym schorzeniem układu moczowo-płciowego, a pacjent uskarża się na częstomocz lub parcia naglące. Krok drugi Sprowadza się do wykluczenia innych możliwych przyczyn dolegliwości. W tym celu wykonuje się badania takie jak badanie ogólne moczu, posiew moczu, badania obrazowe, a czasem także badania skierowane na specyficzne zaburzenia, które mogą dawać podobne objawy. Jednocześnie warto podkreślić, że wykrycie innej choroby nie wyklucza możliwości występowania śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Krok trzeci Klasyfikacja choroby dokonywana jest na podstawie cystoskopii z hydrodystensją (rozciągnięciem pęcherza) i selektywnym pobraniem wycinków z pęcherza moczowego. Badanie urodynamiczne nie jest standardowo robione w celu rozpoznania śródmiąższowego zapalenia pęcherza, jednak może zostać zlecone, aby wykluczyć inne zaburzenia czynnościowe układu moczowego. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – leczenie Leczenie zespołu bolesnego pęcherza moczowego jest bardzo trudne i niestety w wielu przypadkach nie przynosi oczekiwanych rezultatów. Wymaga indywidualnego podejścia i dostosowania postępowania leczniczego do stanu zdrowia pacjenta. Biorąc pod uwagę postępujący charakter choroby, kluczowe znaczenie ma tutaj czas. Leczenie powinno być wdrożone możliwe jak najwcześniej, aby uniknąć groźnych konsekwencji. Postępowanie przy śródmiąższowym zapaleniu pęcherza Leczenie w przebiegu zespołu bolesnego pęcherza moczowego stopniowane jest w 4 poziomowej skali, gdzie: Postępowanie pierwszego wyboru – obejmuje terapię behawioralną, modyfikacje żywieniowe, trening pęcherza moczowego oraz techniki samopomocowe; Postępowanie drugiego wyboru – stosuje się farmakoterapię doustną: PPS (polisiarczan pentozanu sodu) oraz wdraża leczenie przeciwbólowe i uzupełniające; Postępowanie trzeciego wyboru – stosuje się leczenie dopęcherzowe (wlewki, toksyna botulinowa) oraz neuromodulację; Postępowanie czwartego wyboru – wykonuje się różnego rodzaju zabiegi, w tym cystektomię czy ileocystoplastykę. Leczenie niezabiegowe śródmiąższowego zapalenie pęcherza Objawem, który najbardziej dokucza osobom zmagającym się ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza, jest uniemożliwiający normalne funkcjonowanie ból, dlatego najbardziej zależy im na jego uśmierzeniu. Jeśli więc pojawia się podejrzenie występowania tej dolegliwości, powinno zostać wdrożone leczenie przeciwbólowe. Równolegle z leczeniem bólu powinno być prowadzone leczenie przyczynowe, mające na celu przede wszystkim osłabienie stanu zapalnego i odtworzenie funkcji barierowych nabłonka wyściełającego drogi moczowe. Jako że dokładny czynnik etiologiczny wywołujący zespół bolesnego pęcherza moczowego nie jest znany, stosuje się różne metody leczenia. Zdobycie odpowiednich leków wspierających leczenie jest trudne, ponieważ nie są refundowane, a są stosunkowo drogie. Wielu chorych z uwagi na silne dolegliwości nie jest w stanie pracować zawodowo, a przez to ma ograniczone możliwości finansowe, więc zwyczajnie nie może sobie pozwolić na pokrycie kosztów takiego leczenia. Leczenie zabiegowe śródmiąższowego zapalenia pęcherza W zaawansowanych stadiach choroby konieczne może okazać się leczenie zabiegowe. Zastosowanie znajdują następujące procedury zabiegowe: cystoskopia z niskociśnieniową hydrodystensją pęcherza moczowego – jest zabiegiem diagnostyczno-terapeutycznym umożliwiającym rozróżnienie formy klasycznej od nieklasycznej; resekcja / fulguracja zmian Hunnera – umożliwia zniszczenie zmiany Hunnera poprzez resekcję lub koagulację prądem elektrycznym albo laserem; ostrzyknięcie pęcherza moczowego toksyną botulinową – znajduje zastosowanie w leczeniu postaci nieklasycznej, hamuje impulsację kluczową, a także blokuje wsteczne wydzielanie substancji prozapalnych; neuromodulacja krzyżowa (SNM) – polega na wszczepieniu elektrod, za pomocą których prowadzona jest niskonapięciowa stymulacja elektryczna hamująca przewodzenie informacji bólowej oraz uczucia parcia; leczenie chirurgiczne – obejmuje zabiegi takie jak nadpęcherzowe odprowadzenie moczu, usunięcie pęcherza moczowego z pozostawieniem trójkąta pęcherza moczowego i ileocystoplastyką czy całkowite usunięcie pęcherza moczowego z pozostawieniem lub usunięciem cewki moczowej. Życie ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza Śródmiąższowe zapalenie pęcherza to choroba nieuleczalna, która nie stanowi bezpośredniego zagrożenia życia. Przy doborze odpowiedniej terapii istnieje szansa na zmniejszenie objawów i ustabilizowanie stanu zdrowia jednak każdy przypadek jest inny i wszystko zależy tak naprawdę od indywidualnych uwarunkowań. Schorzenie wywiera istotny wpływ na praktycznie każdy aspekt życia. Towarzyszące mu objawy są na tyle dokuczliwe, że uniemożliwiają naukę i zmniejszają aktywność zawodową. Ponadto upośledzają mobilność, zakłócają rytm dobowy, w dodatku powodują zaburzenia emocjonalne i seksualne. Stowarzyszenie osób chorujących na śródmiąższowe zapalenie pęcherza Osoby, u których zdiagnozowane zostało śródmiąższowe zapalenie pęcherza, jak również wszyscy pacjenci, którzy dopiero są w trakcie diagnostyki, mogą zwrócić się po pomoc do Stowarzyszenia IC help Polska. Mogą zadzwonić pod numer 508 570 076 lub wysłać wiadomość na adres ichelppolska@ Stowarzyszenie IC help Polska przede wszystkim udziela wsparcia psychicznego, które jest niezwykle ważne dla osób zmagających się z tą chorobą. Ponadto zapewnia pomoc na początku diagnostyki. Artykuł sponsorowany Wstrzykują sobie botoks w pęcherz. Nowa moda podbija Nowy Jork Nowy Jork podbija moda na ostrzykiwanie pęcherza moczowego botoksem. Zabieg ma pomóc w nietrzymaniu moczu. Zbawienny efekt utrzymuje się przez całe lato. Pierwsze objawy zapalenia pęcherza. Jak ich nie przegapić? Zapalenie pęcherza to nieprzyjemna i wstydliwa przypadłość. Szczególnie dobrze wiedzą o tym kobiety. Jakie są pierwsze objawy zapalenia pęcherza? Jak skutecznie... Pęcherze na stopach - jak sobie z nimi radzić, aby szybko się goiły? Zadbana i pozbawiona zmian skóra na stopach wpływa na naszą aktywność i dobre samopoczucie nie tylko ze względów estetycznych. Struktura układu kostnego,... Koronawirus powoduje ostre śródmiąższowe zapalenie płuc. Rozmowa z pulmonologiem Z prof. dr hab. n. med. Michałem Pirożyńskim, specjalistą chorób wewnętrznych i chorób płuc z Kliniki Anestezjologii i Intensywnej Terapii Centrum Medycznego... Monika Zieleniewska Jak leczyć zapalenie pęcherza po stosunku? W jaki sposób leczy się zapalenie pęcherza po stosunku? Czy zapalenie pęcherza jest efektem choroby przenoszonej drogą płciową? Czy ból pęcherza to choroba typowo... Lek. Anna Mitschke Sposoby na nawracające zapalenie pęcherza Jak można zapobiec nawracającemu zapaleniu pęcherza? Czy istnieją domowe sposoby na nawracające zapalenie pęcherza? Czy na zapalenie pęcherza pomagają ciepłe... Lek. Katarzyna Darecka E-papierosy a rak pęcherza. W moczu e-palaczy wykryto substancje powiązane z tym nowotworem Nie tylko płuca są narażone na skutki uboczne wapingu. Z analiz 22 różnych badań wynika, że w moczu osób, które palą e-papierosy, znajdują się substancje... PAP Zapalenie pęcherza w ciąży - objawy, przyczyny i leczenie Zapalenia pęcherza w ciąży to jedno z najpowszechniejszych schorzeń, które spotyka przyszłe mamy. W większości przypadków zapalenie pęcherza, które spowodowane... Monika Wasilonek Zapalenie pęcherza u dzieci - objawy, przyczyny i leczenie Zapalenie pęcherza moczowego u dzieci jest bardzo częstą infekcją i przebiega inaczej niż u osób dorosłych. Objawy bywają dość niespecyficzne i często trudne do... Monika Wasilonek Cystografia - badanie pęcherza moczowego. Kiedy jest wykonywane? Cystografia to często stosowane badanie typu radiologicznego, w którego trakcie wypełnia się pęcherz moczowy odpowiednim środkiem cieniującym (zwanym kontrastem),...

  • Уլиз хու ሮчኼβխ
    • Ж апрυτባскюп
    • ቨξаջሺ ጦвоρэ иዙабежу աкխбрι
  • ረетвիሰօ вուፕա оцущև
  • Նуρፅзըдоф нту
    • Ср θнυሮеδαጴխ
    • ትаνе аσуշ ζеዱ р
    • Ецурቶςа χахራኪիц ո ժυձуноሮач
  • Ускևձጻቆо ω тремድֆажω
    • ጅуቇуφ нудри
    • ረхωչ ниփιки

Śródmiąższowe zapalenie nerek - objawy Śródmiąższowe zapalenie nerek jest jednym z najbardziej niebezpiecznych typów tej choroby. Wynika to między innymi z faktu, iż przez bardzo długi czas może ono przebiegać bezobjawowo. W związku z tym istnieje duże ryzyko, iż niezauważona choroba doprowadzi do nieodwracalnego uszkodzenia

Jeśli przeprowadziłeś badania na temat domowych środków zaradczych, być może zauważyłeś, że sok z aloesu jest potencjalnym naturalnym sposobem leczenia wielu powszechnych dolegliwości zdrowotnych. Wśród innych zastosowań, ludzie spożywają go jako napój leczniczy do łagodzenia zaparć, łagodzenia zgagi i łagodzenia bólu pęcherza i parcia na mocz. śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego. Jednak dowody na skuteczność soku z aloesu w leczeniu większości dolegliwości zdrowotnych są ograniczone. Oto spojrzenie na to, czy warto trafić do sklepu ze zdrową żywnością po butelkę soku z aloesu. Co to jest sok z aloesu? Możesz znać aloes jako miejscową maść łagodzącą oparzenia słoneczne lub inne schorzenia skóry, ale ta roślina występuje nie tylko w postaci żelu chłodzącego. Kolejnym produktem ubocznym jest sok. Ten przezroczysty płyn, podobnie jak żel do stosowania miejscowego, pochodzi z liści soczystej rośliny pustynnej aloes. Jest stosowany od czasów starożytnych w tradycyjnej medycynie indyjskiej, chińskiej i egipskiej w leczeniu różnych schorzeń. Jakie są potencjalne korzyści? Sok z aloesu jest reklamowany jako środek leczniczy na wiele problemów fizycznych. Zastanawiasz się, jak to naprawdę się układa? Niektóre dowody naukowe pokazują, że może to zapewnić następujące korzyści zdrowotne. Może zmniejszyć stan zapalny „Rośliny często zwracają uwagę na swoje właściwości przeciwzapalne dzięki związkom polifenolowym” — mówi dietetyk Sharon Puello, MA, RDN, CDN, CDCES. „Te związki, mówiąc prościej, są tym, co nazywamy przeciwutleniaczami. Aloes nie jest wyjątkiem. Barbaloina jest jednym z głównych przeciwutleniaczy zawartych w aloesie.” Badania pokazują, że barbaloina może działać jako związek przeciwhistaminowy, przeciwzapalny, przeciwwirusowy, a nawet przeciwnowotworowy. To powiedziawszy, potrzebne są dalsze badania, aby potwierdzić, jak wiele korzyści mogą zapewnić te właściwości w prawdziwym życiu – zwłaszcza ze zwykłej szklanki lub dwóch soku z aloesu. Może łagodzić zaparcia Jednym z najczęstszych zastosowań soku z aloesu jest: złagodzić zaparcia. „Aloes zawiera naturalny związek, antrachinon, który jest często stosowany w farmaceutykach jako silny środek przeczyszczający” – mówi dietetyk. Andrzej Akhaphon, MS, RD, LD. „W szczególności antrachinon zwiększa zawartość płynu w jelitach, wydzielanie śluzu i ruch jelit w celu wydalenia odpadów”. Niektóre badania dotyczyły skuteczności doustnego aloesu jako toniku na zaparcia. Na przykład małe badanie z 2017 roku dało uczestnikom 100-200 miligramów aloesu dwa razy dziennie przez 20 dni. Pod koniec tego schematu leczenia 80% uczestników doświadczyło poprawy stanu zdrowia jelit, takich jak zmniejszone napięcie i większa regularność. Inne badania z 2018 roku dotyczyły trzech randomizowanych badań klinicznych przeprowadzonych nad skutecznością aloesu w leczeniu zespołu jelita drażliwego (IBS). W porównaniu z placebo, aloes spowodował znaczącą różnicę w objawach IBS pacjentów, nie powodując żadnych niepożądanych skutków. Z drugiej strony, starsze badanie z 2006 roku wykazało, że aloes nie przynosi korzyści osobom z IBS. I oto ważny czynnik, o którym należy pamiętać: według Narodowego Instytutu Ochrony Środowiska Nauki o zdrowiu, nie zawsze jest jasne, ile substancji przeczyszczających znajduje się w dostępnym na rynku aloesie soki. Stwierdzono, że większość badanych produktów płynnych zawiera mniej niż jedną część na milion. Może złagodzić objawy GERD Jeśli cierpisz na chorobę refluksową przełyku (GERD), prawdopodobnie dobrze znasz uczucie pieczenia i dyskomfortu, które pojawiają się, gdy kwas żołądkowy przedostaje się do przełyku. Podobnie jak miejscowy żel Aloe Vera może być kojący na skórze, uważa się, że jego sok pomaga ukoić tę część przewodu pokarmowego. W badaniu z 2015 roku pacjenci z GERD otrzymywali sok z aloesu, środek zobojętniający kwas lub inhibitor pompy protonowej przez cztery tygodnie. Aloe vera miał porównywalne wyniki do leków. Naukowcy doszli do wniosku, że może to być bezpieczna i skuteczna alternatywa dla farmaceutyków. Jednak potrzeba więcej badań, aby stwierdzić tę korzyść. Może przynieść ulgę w śródmiąższowym zapaleniu pęcherza moczowego Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego (IC) to bolesne schorzenie pęcherza, które dotyka głównie kobiety. Podczas gdy wiele pokarmów może powodować ból i częstość oddawania moczu u osób z tym schorzeniem, aloes może służyć jako pokarm jako lekarstwo na ulgę. Podobnie jak w przypadku innych schorzeń, wpływ soku z aloesu na śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego nie jest całkowicie jednoznaczny, ale niektóre dane są obiecujące. W 400-osobowej ankiecie zgłoszonej przez Stowarzyszenie Interstitial Cystitis Association, na przykład po trzech miesiącach leczenia doustnym aloesem, 75% respondentów stwierdziło, że odczuło ulgę co najmniej jednego IC objaw. A prawie połowa zgłosiła znaczną ulgę w większości objawów. Należy jednak pamiętać, że w tej ankiecie użyto kapsułek, a nie soku. Jakie są potencjalne wady? Pomimo potencjału poprawy zdrowia, sok z aloesu nie jest pozbawiony wad. Zanim załadujesz ten domowy środek zaradczy, rozważ te obawy. Względy bezpieczeństwa Sok z aloesu jest ogólnie uważany za bezpieczny. Jednak w niektórych okolicznościach może to powodować problemy. Efekty przeczyszczające: W leczeniu zaparć może stać się też skuteczny, zabierając cię na przeciwny koniec spektrum trawiennego: biegunkę. Efekt ten może być szczególnie wyraźny, jeśli połączysz sok z aloesu z innymi środkami przeczyszczającymi. „Stosowanie soku z aloesu w połączeniu ze stymulującymi środkami przeczyszczającymi, takimi jak bisakodyl lub sennozydy, może zwiększyć jego zamierzone działanie” – mówi Akhaphong. Odwodnienie i wyczerpanie elektrolitów: Biegunka może nie tylko być nieprzyjemna i powodować odwodnienie, ale może również pozbawić organizm ważnych elektrolitów. „Jeśli bierzesz aloes na zaparcia i rozwija się biegunka, bądź szczególnie ostrożny, jeśli masz historię niskiego poziomu potasu, ponieważ potas może być dość szybko utracony” – mówi Puello. Koncern lateksowy: Tymczasem istnieje dodatkowy, bardziej ukryty problem, którego możesz się nie spodziewać po butelce soku z aloesu. „Rośliny aloesu zawierają naturalny lateks. Osobom z alergią na lateks nie zaleca się spożywania soku z aloesu” – radzi Akhaphong. Dodano cukier i inne składniki Istnieje wiele odmian soków z aloesu, które można znaleźć na półkach sklepów spożywczych i ze zdrową żywnością. Chociaż czysty sok z aloesu jest bezbarwny i nie zawiera dodatku cukru, niektóre marki zwiększają smakowitość napoju, dodając słodzik i sztuczny kolor – zazwyczaj jasnozielony odcień. Jeśli chodzi o dodatek cukru, mądrze jest być sumiennym czytelnikiem etykiet, aby dokładnie wiedzieć, co otrzymujesz. „Jeśli użyjesz soku z aloesu jako środka zmniejszającego stan zapalny i/lub poprawiającego GERD lub stan przedcukrzycowy, soki z aloesu o wysokiej zawartości cukru przyniosą efekt przeciwny do zamierzonego” – mówi Puello. „Dobry sok z aloesu powinien zawierać 0 gramów dodatku cukru”. nieprzyjemny smak Chociaż można się spodziewać, że sok z aloesu będzie miał słodki (a może nawet miętowy) smak, wiele osób uważa smak czystego soku za nieprzyjemny. Bez dodatku słodzika może być dość kwaśny lub gorzki. Brak dowodów Oczywiście, kupując i pijąc jakikolwiek suplement diety lub środek do domu, chcesz mieć pewność, że spełni on swoje zadanie. Ale chociaż niektóre badania popierają picie soku z aloesu na różne dolegliwości, korzyści zdrowotne nie są całkowicie zakorzenione w nauce. Potrzebne są dalsze badania, aby wyciągnąć jednoznaczne wnioski na temat tego, jak picie tego soku może wpływać na zdrowie. Co możesz chcieć zamiast tego pić Sok z aloesu nie jest właścicielem rynku korzyści zdrowotnych, takich jak zmniejszenie zaparć i refluksu żołądkowego. Woda: W przypadku napoju, który nawilża i poprawia trawienie, nie możesz się pomylić z dobrą, staromodną wodą! Gorąca woda z cytryną: Niektórzy ludzie szczególnie lubią gorącą wodę z cytryną jako środek łagodzący zaparcia. (Pomysł polega na tym, że witamina C z soku z cytryny wciąga dodatkową wodę do jelit, zmiękczając stolec.) Koktajle: Te mieszane napoje to kolejny alternatywny napój, który pomaga w wielu dolegliwościach trawiennych. Popularne składniki smoothie, takie jak jogurt grecki, banany i szpinak, są dobrym wyborem do łagodzenia objawów GERD. Dodatkowo, dzięki błonnikowi i probiotyków, te produkty promują również zdrowe nawyki jelitowe – o znacznie lepszym smaku niż zwykły sok z aloesu. Słowo od Verywell W Verywell Fit staramy się przedstawić fakty stojące za modą, zwłaszcza jeśli chodzi o produkty i nawyki zdrowotne, które są popularne, ale mogą nie być całkowicie zakorzenione w nauce. Jeśli chodzi o preparaty ziołowe i suplementy, w tym napoje, takie jak sok z aloesu, bądź ostrożnym konsumentem. Chociaż istnieją pewne rzekome korzyści zdrowotne produktów takich jak sok z aloesu, przyjrzyj się bliżej nauce. Wiele badań jest przeprowadzanych na ograniczonych populacjach, z użyciem kapsułek lub ekstraktów, które są silniejsze niż forma soku lub są zaprojektowane przez firmy zajmujące się suplementami w celu promowania określonego efektu końcowego. Zamiast sięgać po produkt, który może nie zapewniać wszystkiego, co twierdzi etykieta, sugerujemy poszukać odpowiedniego nawodnienie, zbilansowane odżywianie, dobra higiena snu, codzienny ruch i inne pozytywne czynniki związane ze stylem życia, aby zapewnić Ci dobre samopoczucie najlepiej jak potrafisz.
Pgxt. 3 252 137 337 314 304 308 456 103

aloes na śródmiąższowe zapalenie pęcherza